Johan Heylen

Met meetinstrument in de ene hand en speculaasresten in de andere, verlaat ik mijn hol en kruip ik op handen en voeten naar de plek van de holte. Ik weet precies waar die zit. Doorheen de jaren heb ik me namelijk zo gedisciplineerd m’n ogen te sluiten op het moment dat ik hem voorbijfiets. Hoewel ik weet dat hij smalend naar mij kijkt in de hoop dat ik hem een blik gun, weet ik dat hij weet dat ik hem niet wil zien. De kraaienpootjes aan de zijkanten van mijn gelaat verraden hoe vaak ik al m’n blik verduisterde voor deze aandachtsgeile zwarte leegheid.

Daar ben ik dan. Hoewel de speculaasresten zijn verdwenen in de groeven van mijn hand is de holte nu zo nabij dat ik de nakende massa van het niets op me af voel zinderen als een lawine die niet van ophouden weet. Ik word gezogen naar datgene dat ik al die jaren op stelselmatige wijze doelbewust uit m’n geheugen heb gewist. Terwijl ik voel hoe hij zich meester maakt van mijn angst, grijp ik met m’n speculaashand naar mijn broekzak in de hoop daar een redmiddel aan te treffen. Wat een geluk. Vakkundig haal ik de meetlat boven en houd ik hem vol vertrouwen voor de ogen van de holle duisternis die de holte is. Wat een geruststelling.

​

Written by PH

Een draak op blote voeten, een geweer zonder fiets, een gedaante met een schaduw, een lach zonder gezicht. Vertrouwd met de vreemdeling als thuishaven van de wereld zonder geduld voor het begrip ervan. Afgeleid door de honger en honger als afleiding van de onbekende bestemming wiens broekzak steeds gescheurd is. De gulden munten rollen als kriekenbollen op de mond van de zoetekauw wie zijn eetlust verloor bij het voorbijgaan van een etalage met taarten waarvan je niet zou zeggen dat ze zijn opgezet om de vreemdeling te overtuigen.

​

Written by PH

De vogel wil gaan lopen want hij kan niet vliegen. Triest kijkt hij naar zijn prachtige vleugels. Bestudeert de veren dewelke uiteindelijk nergens voor dienen. Al peinzend ploft hij zich neer naast die grote kastanjeboom die er al jaren staat. Hij kijkt naar zijn benen zo recht voor zich uitgestrekt. Moet ik het hier mee doen?

​

Written by PH

Vereeuwigd. Het is de waarheid. De waarheid. Het is echt. Echt voor eeuwig in de realiteit. Is het echt?

Dit zijn de zaken die storen. Ze kloppen. Ook 's avonds wanneer het stil is, kloppen ze op de onderkant van het kussen dat de wind van buiten dient te verhinderen. Hierdoor kunnen enkel de kleinste mieren die zich daar rond etenstijd bevinden het horen. Tesamen met het geluid van hun steeds weer op elkaar drukkende kiezen maken ze deel uit van het geluid rond die tijd. Elke dag opnieuw. Ook morgen. Dit is altijd al zo geweest.

​

Written by PH

De waarnemer van de ziel kan in de ziel niet binnendringen, wel bestaat er een randzone, waar beide elkaar raken. De vrucht van deze aanraking is het inzicht, dat ook de ziel van zichzelf geen weet heeft. Zij moet dus onbekend blijven. Dit zou slechts dan bedroevend zijn, indien er iets anders bestond buiten de ziel, maar er bestaat niets anders.

 

Written by F Kafka

If you insist on finding form, I’ll describe it for you. I was in hospital once. There was a man in another ward, dying of throat cancer. In the silence, I could hear his screams continually. That’s the only kind of form my work has.

 

Written by S Beckett

En zonder precies te weten welke zonde ze begaan hadden, voelden ze heel goed dat het leven er geen voldoende straf voor was of dat deze straf op zichzelf een zonde was, die weer andere straffen vereiste. En ze vroegen zich af of men werkelijk schuldig moest zijn om gestraft te worden.

Written by S Beckett

 

Written by S Beckett

​Ik ga proberen een klein wezentje te maken, om in mijn armen te houden, een wezentje naar mijn evenbeeld. En als ik zie dat het mislukt is of te veel op me lijkt, dan eet ik het op. Dan zal ik lange tijd alleen zijn, ongelukkig, niet wetend wat ik bidden moet, noch tot wie.

 

Written by S Beckett

​

In de angst voel je dat er iets niet pluis is. We kunnen niet zeggen wat er niet pluis is. Het is in het geheel niet pluis voor je. Er rest geen houvast. In de angst zweven we. Door dit zweven geschokt, waarin het geen enkel houvast vindt, is er alleen nog het naakte bestaan. Alleen dat.

​

Written by M Heidegger

​

​